می‌بارد
بی آن که ببارد
قطره‌ای از سقف،
در خونِ خود.
حدودِ سبز، زمان است
حدود آینه، گرداب.
و در شکستِ آب، دایره‌ها
چهره‌ی انسان را
به نامتناهی تکرار می‌کنند.
به ردِ محوِ زمان آمدم،
به آینه، به نگاه:
زمین سپید بود
و برف تکرارِ سپیدی؛
و هر قدم به اشارتی
در هر قدم، تکرار می‌شد.
حدودِ سبز، زمان است
حدودِ برف سپید.
حدودِ خون به کجاست، در دوایر رگ ها؟
تقدیم به عرفانِ پاپری دیانت
زمان شکست و علف در حدودِ باد وزید
درختِ آینه در انحنای سبزه خمید
جوانه‌های هوس، سبز و تُرد و تازه شدند
به بانگ خنده ی شیطان ستاره ای رقصید
مغاک عشق تو ما را به مرگ می خواند
به شاخه های تمنا به سایه‌های سپید
بریده های نگاهم به باد پیوستند
به تیغ دشنه ی خورشید، چشم باد درید
«جهان و هرچه در او هست» شکل در شکل است
کجاست مطلق اشکال؟ شکلِ بی تردید
نگاه می کنم و در نگاه می شکنم
زبان به کام زبان، در دهان واژه برید
تو را به نامِ تو در چشمِ رود خواهم شست!
مرید چیست؟ مراد و مراد چیست؟ مُرید!