دوازده

می‌بارد

بی آن که ببارد

قطره‌ای از سقف،

در خونِ خود. 

 

حدودِ سبز، زمان است 

حدود آینه، گرداب. 

و در شکستِ آب، دایره‌ها

چهره‌ی انسان را

به نامتناهی تکرار می‌کنند. 

 

به ردِ محوِ زمان آمدم، 

به آینه، به نگاه: 

زمین سپید بود 

و برف تکرارِ سپیدی؛ 

و هر قدم به اشارتی 

در هر قدم، تکرار می‌شد.

 

حدودِ سبز، زمان است

حدودِ برف سپید.  

حدودِ خون به کجاست، در دوایر رگ ها؟