raging bull

اسکورسیزی به نظر من (و حتماً به نظر خیلی‌ها) کارگردان خیلی مهمی است؛ سینمای اسکورسیزی در خودش چیزِ منحصر بفردی دارد که هیچ اسمی روی آن نمی‌توانم بگذارم، شاید غریزه‌ی طبیعی زندگی باشد که به شکلِ خشونت در می‌آید، همان عنصری که در «دار و دسته‌ی نیویورکی» (البته این ترجمه‌ی درستی برای gangs of Newyork نیست) می‌بینیم و در «گاو خشمگین» هم به بهترین شکل ممکن عیان است. عجیب است که این فیلم مهم را تا امروز پشتِ گوش انداخته‌بودم. فقط همینقدر بگویم که اگر یک درصد در اسطوره بودنِ رابرت دنیرو شک داشتم، همان یک درصد هم با دیدن این فیلم محو شد. شاید این درخشان‌ترین بازی‌ای بود که هرگز از دنیرو دیده‌ام. 

سیرِ درونی فیلم (در عین سیر وقایع بیرونی) آنقدر زیرپوستی است که شما متوجه‌اش نمی‌شوید، اما درست مثل تغییر وزن‌های دنیرو، شما را با خودش می‌برد، پر و بال می‌دهد و به زمین باز می‌گرداند. واقعاً جز ستایش چیزی ندارم که بنویسم، و فکر می‌کنم گاو خشمگین قطعاً یکی از شاهکارهای تاریخ سینماست.