کوتاهتر

از ابتدای ظهر

تا انتهای آبشار

چیزی نمانده بود. 

چند ماهی 

روی ساحلِ بی جزر و مد

پُل می‌زدند. 

زبان همچون پُلی نامرئی 

تکه‌پارچه‌های بی‌ربط

را به هم می‌دوخت 

تا تو بیاندیشی که جهان چیزی‌ست 

آن سوتر. 

درونت آتشپاره بود،

بی‌رونت آتشبار 

و مبتدای درون به بیرون 

شعله‌های بی‌مرهم.