داشتم فکر می‌کردم چه چیزی هست که باعث می‌شود اینقدر نیما را دوست بدارم؟ به جز تمامِ عناصری که به «شعرِ بودن» مربوط می‌شوند و در حیطه‌ی تخصص من نیستند، شعرِ نیما شکلی از «ناامیدی شرافتمندانه» است (نه البته از جنسِ نفی‌گراییِ صادق هدایت، چیزی به گمان من فراتر)؛ ناامیدی‌ای که تصویرِ او را سخت و استخوانی و سنجیده می‌کند. شعرِ نیما فربه و چرب نیست. و نیز فاقدِ آن جنسِ خوش‌بینی وهم زده‌ای است که در شعر و کلامِ اصحابِ ایدئولوژی می‌توان دید.
«این زبانِ دل افسردگان است
نه زبانِ پیِ نام خیزان»
- ۰۱/۱۲/۰۵