باز هم غزل

از بودن و نبودن خود سیر می شود
وقتی میان آینه زنجیر می شود

از جزر و مدِ سخت حوادث دلم شکست
با هر شکست، آینه تکثیر می‌شود

امشب، شبی سیاه و درخشان و مخملیست 
محبوبِ من! خیالِ تو تصویر می‌شود

شمشیرِ ماه، می‌چکد از فرقِ آسمان
گویی نگاهِ سرخِ تو تعبیر می‌شود 

در کوی مرگ، خانه به دوشی گزیده ایم
کی آسمان ز خون زمین سیر می‌شود؟