چهره‌ی بهرام رادان را در فیلم سنتوری می‌پسندم، با صدای عاصیِ چاوشی. به نظرم سنتوری - هرچند فیلم خوبی نیست- یک اتفاق در سینمای ایران بود، همانطور که چاوشی یک اتفاق در موسیقی ایران. به نظرم چاوشی در دهه‌ی 80 «قمیشیِ آپدیت شده» بود. جوانِ ایرانی دهه‌ی 80 را هم خوب می‌فهمم (هرچند خودم در آن سالها بچه بودم): عاصی، بی‌سرنوشت، شکننده و در عین حال محکم. نمی‌دانم احساسم را به همه‌ی این قضایا چطور توصیف کنم، فقط می‌توانم بگویم همه‌ی اینها در چهره‌ی بهرام رادان خوب نشسته است.