اورست

خدای من

کوه‌ها 

چه بلندند 

آب‌ها 

چه سنگین

و آسمان چقدر 

خالی و مبهوت. 

ما در میانه ایستاده‌ایم

جایی که نه کوه هست

نه آب و نه آسمان. 

اما چشمان بسته‌مان 

آسمان را می‌بیند

و لب‌هامان 

از لیوان خالی آب می‌نوشد

و زیر پاهامان 

ارتفاع خیال آب می‌شود. 

انگار که هرگز نبوده‌ایم،

انگار که همواره بوده‌ایم.