چپ ایرانی کیست؟

چپ ایرانی کسی است که وقتی دختر ۱۶ ساله‌ی ایرانی فقط و فقط بخاطر نداشتن لچک مرگ مغزی می‌شود خفه‌خون می‌گیرد (گناهی هم ندارد، این چیزها «دغدغه‌ی طبقه‌ی متوسطی» است) اما برای فلسطینی‌هایی که اگر ایدئولوژی ج.ا نبود سالها پیش زندگی‌ معمول‌شان را از سر گرفته بودند، اشک تمساح می‌ریزد.

چپ ایرانی کسی است که از خواندن امهات تاریخ تفکر عارش می‌شود، اما ترجمه‌های مغلوط و کژ و کوژ فرهادپور را بارها و بارها خوانده، آدورنو و بنیامین لغلغه‌ی زبانش است.

چپ ایرانی کسی است که در برابر پرسش‌های سهمگین و بنیادین مثل ماست چکیده وا می‌رود، اما پشت هر چیزی یک «نئو» گذاشته و مخصوصا «نئولیبرالیسم» از زبانش نمی‌افتد، کلمه‌ای که قسم می‌خورم اگر بحث کنی تهش خودش هم نخواهد دانست که اصلا به چه چیزی یا چه کسی دلالت دارد.

چپ ایرانی کسی است که اگر جایی از دنیا مثل سوییس را بهش نشان بدهی کهیر می‌زند، او جامعه‌ای آرمانی را می‌پسندد، جامعه‌ی توحیدی که همه در آن در «میزان بدبختی» برابر باشند، چون خط‌کش معنویت‌اش دقیقا «میزان بدبخت بودن»ست.

و در نهایت، چپ ایرانی کسی است که همیشه معتقد است «این چپی که میگن چپ نیست، امچپ مثل هر چپ نیست» و برای آن که خدای نکرده استالین درونش رو نشود، یک پسوند «نو» پشت اسم خودش می‌گذارد، یعنی که من چپ نو-ام و منش من با منش آن حرامزاده فرق دارد. اما از نظر جباریت، درنده‌خویی و میل به حذف کردن «هرآنچه جز ماست» روزی سیصد دفعه الگوی استالین را بازتولید می‌کند.

این نکته‌ی پایانی را هم اضافه کنم که چپ ایرانی (بر خلاف تیپیکال چپ‌های عالم) علقه‌ی مذهبی-عرفانی هم دارد و اگر دست خودش بود لنین را با حضرت ابوالفضل سر یک سفره‌ی آبگوشت‌خوری می‌نشاند تا نشان دهد که «آره آقاجان، سالها دل طلب جام جم از ما می‌کرد، وانچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد»، چپ ایرانی در مرحله‌ی «آنچه خود داشت» قفلی زده‌است و خیلی سخت بتوان به او فهماند که «برادر من، فی‌الواقع «خود» هیچ چیز نداشت؛ خود وحشی، بربر، بی‌تمدن و سیلی خورده بود و خیلی مایل بود که در برابر بیگانه عرض اندام کند، اما متاسفانه ابزاری برای این کار نداشت، نه تاریخ، نه فرهنگ، نه موسیقی و نه مطلقا هیچ چیز دیگر»، اما برادر ما از خواب زمستانی‌ش بیدار نخواهد شد، او مست نشئه‌ی ایدئولوژی است که روزانه به او دوپامین مصنوعی تزریق می‌کند (اگر نشئه‌ی تریاک نباشد) تا زندگی خفت‌آورش را ادامه دهد، و در هپروت، جهانی آخرالزمانی را تصور می‌کند که نظم نوین جهانی در آن شکست خورده است.