بی پولی

از آخرین بار که موجودی کارتم به زیر صد هزار تومان رسید سالها می‌گذرد. مدتها بود چنین حسی را تجربه نکرده‌بودم. این وضعیت کاملاً تقصیر خودم است. تا آخرین لحظه احساس خطر نکردم. هی خرج کردم، هی خرج کردم، خرج‌های حتی بیخود. آخرینش 850 تومانی بود که دادم برای تعمیر سینک آشپزخانه که چکه می‌کرد. حالا سی و یکم است. دارم خدا خدا می‌کنم آموزشگاه فردا، دقیقاً سر برج، صبحِ اول وقت، شهریه‌ها را واریز کند. وگرنه نمی‌دانم فردا را چطور شب خواهم کرد. خوشبختانه غذا درست کرده‌ام برای چند روز. حداقل امروز و فردا را گشنه نمی‌مانم. خلاصه که شده‌ام مثل ماشینی که باکش به پت پت کردن افتاده. و همه‌اش تقصیر ولخرجی‌های احمقانه‌ی خودم هست. با این تفاوت که این بار هیچ یک از افراد درجه یک خانواده‌ام (نه مادر، نه پدر نه هیچ کس) ایران نیستند که به دادم برسند.