ده

با بوی خون و آهن

آلوده‌ی هستیِ خویشم   

 با نگاهِ تو آیینه می‌شوم

ای نگاهِ آینه در من! 

 

زنگ‌ها در دهانِ بره‌ها 

می‌خوانند 

و من در دهانِ تو 

-  همچون علفی با طعمِ شرابِ تلخ-

ای دهانت تمامیِ ساعت‌ها! 

جهان با آب آغاز شد

 یا کلمه؟

تو مرا می‌گفتی وُ 

بکارتِ سنگ می‌شکست

ای گفتن‌ات تمامِ شکستن‌ها!