از سرِ ناتمامی

و سقفِ مسجد من رُمبید

و آفتابِ سرخ، براده‌های چوب را

به تخته‌سنگ‌ها کوبید تا قیامت

بوی کاجِ سوخته بگیرد.

*

سنگ‌های باریده از کهکشان،

برادرانِ زمین‌اند، با بوی خون و براده‌های آهن.

سنگ‌های خسته برادرانِ تاریخ‌اند

و در شیارِ سخت‌جانی‌شان تاریخ، تاریخ‌تر می‌شود.

ای کاش، ای کاش! می‌شد

تمام آنچه بود را احضار کرد، و بر شیارِ موربِ پوست کشید.

ای کاش! ای کاش می‌شد 

آسمان آبی را با قهوه‌ی سوخته‌ی میز پیوند داد

و قلبِ خسته‌ی مَرد را تکه، تکه، تکه بُرید

• آنچنان که کودکی، کاغذکی را-

ای کاش، ای کاش می‌شد نوشتنِ چیزی؛

و تکه کردنِ قلبِ عاشق، در بریدن‌گاهِ قصابیِ آفتاب ای کاش...