بعد از مدتها چند شعر

 

گاه گویی

خورشید از زمینِ خُشک

چنان می‌روید

که آب از چشمه وُ

سنگ از شوره‌زار.

چنین است روییدن.

2

در ابتدای راه نشسته‌ام

و به انتها می‌نگرم

ابتدا در تاریکی است

انتها در تاریکی

و نخِ باریکی از نور

در میان.

3

ای خلیجِ کوچکِ فارس

آیا تو نیز، در من چنان می‌نگری  

که من در تو:  

بزرگ، تنها و رنجور.

 

4

رنج‌‌های ما

قلب‌های ماست

و قلب‌های ما

رنج‌های ما را

می‌رویاند؛

مثلِ گُل آفتابگردان

در مزرعه‌ی گِل‌آلود

زیرِ نورِ روز.

 

5

تمامیت را

در ناتمامی جُستن

و هر روز

اندیشه‌ی فردا کردن

و دیوارها را

در محیط حل کردن

و از آبِ دریا نوشیدن و

هرگز سیراب نشدن

تا ناتمامی

تا تمامیتِ ناتمام.

 

6

امروز

خیابان‌های شیراز

نامِ دیگری داشتند؛

زیرا من در آنها قدم گذاشتم

زیرا من آنها را دیدم

زیرا که من آنها را بودم.

 

7

پیرمردِ آبمیوه‌فروش

با دستگاهِ کوچکِ آبمیوه‌گیری‌اش

با میوه‌های تازه‌اش و پیراهنِ مندرس‌اش

با پیراهنِ سفیدِ کهنه‌اش و کاشی‌های سفید مغازه‌اش

که یادگارِ بیمارستان بود.

پیرمردِ آبمیوه‌فروش،

خیره در خیابان، خیره در ماشین‌ها

خیره در هرآنچه می‌گذشت.

8

خدایا

مرا به مقامِ خیرگی برسان

تا از دیدن رهایی یابم.  

9

کلماتِ من

پراکنده‌اند؛

زیرا که من

پراکنده زیسته‌ام

و آوازهایم را

بر سنگ‌های پراکنده خوانده‌ام

و در شهرهای پراکنده

کوچ کرده‌ام

و زنانی را که پراکنده بوده‌اند

دوست داشته‌ام

و روزی پراکنده خواهم مُرد

در جایی

که هرگز، کَس آنجا را

نخواهد شناخت.

 

 

 

 

 

 

10

ای سنگهای روحانی

ای عقیق‌های فروافتاده از مریخ

ای درخت‌های یخ زده

و ای پاییزِ غمناکِ خیابان‌های شیراز؛

اینک تمامِ شما را به خویش فرا می‌خوانم

ای تمامِ غم‌های زندگی‌ام

و ای بخشودگی‌های ناتمام.