جهتِ تخلیه

شب، روز، شبانه‌روز.

جهانِ خواب‌آلود، از دهانِ زخم زاییده می‌شود

در معبرِ کرم‌ها و گُل‌های گوشت‌خوار

و رودها و ماهیان‌اش با دهان‌های بازِ پرسشگر.

سنگ‌های تهِ رود

سنگ‌های تهِِ کهکشان

سنگ‌های انتهای ذهن

راهی به هم دارند

و آیینه‌های موازی را - گویی خاموش کردنِ چراغ-

می‌شکنند.

این صبح، که از دهانِ آسمان زاییده شد

دنباله‌ی دودِ جتی است

که همواره در رفتن بود.

این سرفه‌ها دنباله‌ی بدمستی است

و بادِ سرد، جزای هماغوشی.

جهان همواره در مکافات است:

تازیانه به دست وُ

اسب در زیرِ ران.

ای دردِ داغ و هوشیار،

خوابِ مسرت‌بخش را

کمی به من ارزانی دار.

همینطوری

نام‌اش غم است 

درونش غم

بیرونش غم‌تر. 

چون پوست گردو از هم می‌شکافد و 

نور زرد محزونی به اطراف می‌پراکند. 

بر دیوار اتاق، سایه‌ی دستی استخوانی،

یادآور روزهای جنگ:

هر آن که بودم، هر آن که هستم.