در میان آهنگسازان فیلم، من کلاسیک‌ها را، یعنی آنهایی را که برای سینمای کلاسیک آهنگ ساخته‌اند جورِ خاصی دوست دارم. دو نفر از همه بیشتر: موریس ژار و برنارد هرمن (که البته سبکِ کاری‌شان ربط و شباهتی به هم ندارد). ژار را از نظرِ ارکستراسیون و فضاسازی خیلی دوست دارم، به خصوص در دو شاهکارش، لورنس عربستان و پیام (همان فیلمی که در ایران به نام محمد رسول‌الله معروف است).
اما برنارد هرمن، از لحاظِ مدرنیسم و سیستم هارمونی اهمیت ویژه‌ای دارد. اولین بار با شمال از شمال غربی عاشقش شدم و فهمیدم که هیچکاک بدون هرمن هرگز هیچکاک نمی‌شد (عجب جمله‌ی ه داری نوشتم). متاسفانه چون ما در ایران زندگی می‌کنیم به هیچ کدام از پارتیتورهای آثار هرمن دسترسی نداریم (در واقع باید از آن سر دنیا بخریم و چون ارزشِ ریال‌مان در حدِ پِهِن است ... ولش کن)؛ امشب در یوتیوب گردی سویتِ سایکو را پیدا کردم، آن هم چی، با پارتیتور. حالا لینکش را اینجا می‌گذارم، اولاً برای خودم، و در ثانی برای مخاطبِ احتمالی این صفحه.
https://www.youtube.com/watch?v=-5_pmtj7dvc&list=RD-5_pmtj7dvc&start_radio=1
- ۰۴/۰۴/۲۴