همینجوری به ذهنم رسید

زیستن در این دنیا شهامت می‌خواهد و همه‌ی ما شایسته‌ی ترحمیم، زیرا بارِ اول است که زندگی می‌کنیم و ادامه‌ی راه را نمی‌شناسیم و هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شویم با چشمِ کور و با عصا راهِ زیستن را در پیش می‌گیریم و هر آن ممکن است خطا برویم و به پرتگاهِ فنا بغلتیم. 

حدود دو هفته پیش این روزها قرار بود من اجرای موسیقی داشته‌باشم، و دقیقاً یک هفته مانده به اجرا، با صدای بمب و اعلان جنگ همه چیز رفت روی هوا. شکایتی از این موضوع ندارم، چون شکایت داشتن کار انسان‌های ضعیف و نالایق است، صرفاً منظورم این است که زندگی همینقدر تخمی و پیش‌بینی‌نشده است، و ما باید جوری زندگی کنیم که انگار هیچ چیز مهم نیست و پیشاپیش می‌دانیم که همه چیز را باخته‌ایم. اینجور نگاه کردن به زندگی، شهامت می‌آورد، و باعث می‌شود که با وجود احتمال مرگ، همچنان رنجِ زندگی کردن را به جان بخریم و قدردان باشیم.