دریغ

نام تو را با خون

بر پرده‌ی سینما نوشتم

از همان دست که کیارستمی

نام‌ آدم‌هایش را با آب

آویزه‌ی درخت می‌کند.

دیگر زیبایی 

چیزی عفن و چرک مرده‌است 

وقتی که زیر آفتاب 

رانندگان فریاد می‌زنند تجریش تجریش

و تجریش فرسنگ‌ها دورتر است

همچنان که نام تو فرسنگ‌ها 

از من فاصله دارد.

نام تو را سال‌ها

در دوری و قهر و جدایی و تب

با خود زمزمه کردم 

با این امید که روزی، روزی 

باران بیاید و 

جوانی من 

مثل یک شکوفه‌ی نارنج 

در خورشید نام تو بدرخشد؛

اما دریغ، 

زیبایی تو پیر بود و 

از عمر من می‌کاست.