از ته دل

دوگانه‌ی عجیبی است، دوست دارم شعرهایم خوانده شوند اما دوست ندارم دستمالی شوند. دیگر در اینستا و جاهایی که زیاد خوانده می‌شوند نمی‌گذارم. از تحسین آدمهای کوچک بیشتر احساس کوچک بودن می‌کنم. دنبال افتخار نیستم. ادیب به این معنایی که اینها می‌گویند نیستم. یعنی فاخر نیستم. یک آدم ساده‌ام. با روحی ساده. روحی که تنهاست. که می‌خواهد خوانده شود، نه تحسین. دلم بزرگداشت نمی‌خواهد آغوش می‌خواهد برای گریستن. گریستن به عزای این سالها. به عزای عمری که رفته‌ام و دیگر برنخواهدگشت.