شعرِ نو

بر بام‌های کاگلی،

درِ شکسته دیوار است.

درِ شکسته حیثیتِ بُعد است

و بُعد، شکلِ ناقصِ چیزی

مایل به خم شدن.

بر بام‌های کاگلی

درِ شکسته دیوار است.

با هر کلام، حیثیتِ فضا  و زمان

از نو سقوط می‌کند:

صدایِ شستنِ ظرفی از زیر شیر آب می‌آید.

و تکه تکه شدن، و محو.

در بوسه‌ی تو محو است و محوِ تو

آیینِ کلاه‌داری وُ

محوِ من شایسته‌ی بندگی.

در بوسه‌ی تو حفره‌ی تاریک است وُ

تاریکیِ تو، دوامِ دیوار وُ

تاریکی من، لانه‌ی پرندگان مهاجر.

دیوارها، هماره راهی به بیرون دارند

دیوارها، راهی به بیرون دارند؛

  و باد، از درِ شکسته تو می‌آید.

 ای کاش زمین بودم.

ای کاش قلبم، که مثل هر قلب دیگری در سینه می‌تپد، 

کبوتری می‌شد وُ  در هوای بهار لانه می‌گزید.

ای کاش پاهایم که راه می‌رود

زمین بود و تمامِ آدمیان را

چون بارِ امانت بر دوش می‌کشید،

بر بام‌های کاگلی و دشتهای فراخ.

ای کاش دیگری بودم؛

ای کاش، نامِ دیگری داشتم

شایسته‌ی کتاب‌هایی که خوانده‌

و از یاد بُرده‌‌ام.

آنگاه دانشِ خود را

چون نوعروسی در برکشیده

به آب می‌فروختم. 

ای کاش، نامِ دیگری داشتم.

نامی که محو باشد، و از دهانِ دوستان

همچون هوای پاک رد و بدل شود،

نامی که رودخانه باشد

با سنگ‌های رنگارنگِ تهِ آب.

ای کاش نامِ دیگری می‌داشتم

شایسته‌ی تردید.