واقعیت این است که ما در جهان هستی خیلی کوچک و حقیریم؛ و افکار و آمال و آرزوهای ما خیلی کوچک است. ما دچار خودمرکزپنداری شده‌ایم، و همه چیز را از توی خودمان می‌بینیم، و فکر می‌کنیم این تو چقدر بزرگ است. اما آن بیرون خیلی بزرگ‌تر است؛ و چیزی که ما از تو می‌بینیم، هیچ شباهتی به واقعیتِ جهان بیرون ندارد. ما مثل مورچه‌ها یک روز به دنیا می‌آییم و خیلی زودتر از آنچه می‌پنداریم از دنیا می‌رویم و اصلاً هم معلوم نیست که بعدش چه می‌شود. این وضعیت هیچ راهِ حلی ندارد، اما به ما می‌آموزد که متواضع باشیم و ادعای فهم نکنیم و این دو روز دنیا را چندان جدی نگیریم.