نَفَس
شکستِ تنفُس بود؛
قفس
گذشتِ هوا از میانِ میلهی تردید.
پرنده در قفس، آزاد است
بسانِ آدمِ زنده
که از میانِ میلهی چشمانش
به مرگ مینگرَد.