سه

روزی دراز: 

ساعت، عبورِ خود را 

در ذهنِ مربعی‌اش می‌شمُرد 

و آفتاب هر دم بر زمین فروتر می‌شد:  

اینک سایه‌های درازِ تجاوز!  

و آگاهی نمناک 

در استخوانِ برگی فرو می افتد: 

ای حدقه‌های تهی  

از چه چنین به آینه دل بسته‌اید 

او که تمامِ شما را 

برای همیشه با خود برد...