من بخش عظیمی از آگاهی امروزم و آدمی که هستم را مدیون دراگ هستم، بعضی از زیباترین لحظات موسیقی‌ام را روی حال ماریجوانا آفریده‌ام و وید و ماشروم همیشه الهام‌بخش زیبایی‌شناسی‌ام بوده‌اند. اما همیشه می‌دانستم کی و کجا از مواد استفاده کنم و از کجا به بعد بدنم دیگر ظرفیتش را ندارد، من به اندازه‌ی ظرف بدنم این آگاهی‌ها را پذیرفتم و بیش از آن را نخواستم، برای همین دراگ همیشه استثنا ماند و قاعده نشد. من به حقانیت همه چیز قائلم و مواد را نیز از این قاعده مستثنا نمی‌بینم.
نبوغ چیزی نیست، جز همین حالی که من در حینِ نوشتن تجربه می‌کنم؛ انگار یک گله اسبِ وحشی در سرم رم کرده‌اند و در قلبم چرا می‌کنند و رگ‌هایم را به حرکت وامی‌دارند و به من دستور می‌دهند «بنویس»، من هم به اسب‌های عزیز می‌گویم «چشم، حالا که شما اینقدر آزادید و مثل تکه‌های ابر، چراگاه را به حضورِ گرمتان منور کرده‌اید، من هم آزاد می‌شوم و کاغذِ سپید را به حضور گرمم منور می‌کنم، ای شیطانک‌های زیبا».
نبوغِ من از جنسِ اسب است، آزاد است و علف می‌خورد و ابرها را ستایش می‌کند و با آسمانِ ابری و غمگین یکی می‌شود. چرا که من با همه‌ی این چیزها بیگانه نیستم.
همه چیز در تهِ خودشان به هم می‌رسند؛ من هم در تهِ خودم به تو می‌رسم، حتی الان که با تو نیستم، حتی تا آخر عمرم که هرگز با تو نخواهم بود، چون عمرِ من ته دارد، و چون همه چیز ته تهشان به هم می‌رسند، من هم تهِ تهش به تو می‌رسم؛ و همین الان هم رسیده‌ام. من از مرحله‌ی تلاش کردن عبور کرده‌ام و به مرحله‌ی نگریستن رسیده‌ام.
مثلِ همه‌ی آدمهای معمولی من هم به چیزهای خاصی دلسته‌ام؛ به خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنم، پدر و مادرم، شغلم، اطرافیان و غیره. من این وابسته بودن را دوست دارم و چون از وابسته بودن فرار نمی‌کنم، اگر یک روز پدر و مادرم بمیرند از غصه دق نمی‌کنم. چون زمانی که زنده بودند به قدر کافی به آنها وابسته بودم که وقتی بمیرند بتوانم از قید وابستگی رها شوم.
من یک آدمِ خیلی معمولی هستم و از فرطِ معمولی بودن از خودم تهی شده‌ام و دیگر فرقی بین خودم و اشیای اتاق قائل نیستم. همین امر مرا تبدیل به خاص‌ترین انسانی می‌کند که تا امروز شناخته‌ام.
زن موجودِ زیبایی است، اما اگر مجبور باشم بین رابطه‌ام با موسیقی و زن یکی را انتخاب کنم، اولی را انتخاب می‌کنم؛ چون چارچوبِ مشخص‌تری دارد و به طورِ قطع مرا به هدفم خواهد رساند.
محرومیت و انزوا، فقدان، تنهایی، ترس، همه و همه‌اش فقط برای من یک فایده داشته: من در مواجهه با درد متخصص شده‌ام. کمتر کسی به این اندازه بلد است چطور با دردهایش مواجه شود. چطور چشم توی چشم دردش نگاه کند و بگوید «اگه بلدی منو بکش» و مطمئن باشد که درد او را نخواهد کشت. حس می‌کنم که هرچه این دردها ادامه پیدا کند، روز به روز به مرحله‌ی فناناپذیری نزدیک‌تر می‌شوم.
زمین
به جای زمینی‌ها
و آب به جای آبی‌ها
آسمان به جای پرندگان
و من به جای کسی که هرگز نخواهم بود.
اندیشه‌های موازی
جای سلوک سنگ را در دیوار
پر نمی‌کنند
و حفره‌های خالی
تا به ابد گشوده خواهد ماند.
زمین به جای زمینی‌ها
سخن می‌گوید
و رود به جای ماهی‌ها هست
و آسمان به جای پرندگان‌اش.
در میوه‌های کاج چنان می‌نگرم
که گویی درختی بودم
و از انگشتانم فروچکیدند
در زمین چنان می‌نگرم
که گویی از بطن آن روییده‌ام
در آسمان چنان می‌نگرم
که دنباله‌ی آبی دستهایم هست
و به جای من خواهد بود.
همه چیز می‌رود
آفتاب می‌رود
سنگ می‌رود
مورچه می‌رود
آفتاب و سنگ و مورچه
با گذر از پیاده رو
میروند
سوار باد که نیست
سوار باد که نیست