بریده سخن گفتن

بریده سخن می‌گفت 

مثلِ برگی که از شاخه افتاده باشد. 

آفتابِ سرِ ظهر 

بر پلکانِ پارک می‌افتاد 

و سوختنِ سایه‌ها 

تکرارِ آفتاب بود. 

با خود گفتم: 

من نیز روزی خواهم سوخت 

و از درونِ من دیگر کسی سخن نخواهد گفت 

و سایه‌بانِ تماشا به خواب خواهد رفت 

و موج‌های دریا را 

دیگر کدام رفتگر جارو خواهد کرد 

و تکه‌های زبان را 

دیگر کدام کتاب خواهد نوشت 

و بر کدام برگ، نامِ مرا زمینِ زیر پایم 

درج خواهد کرد. 

بریده سخن می‌گفتم 

و انحنای پرسش، خود مرا می‌بُرد 

و موج‌های آبی مرا 

به آسمان می‌پیوستند 

و آسمانِ بالای سرم 

زمینِ زیر پا می‌شد.