از نوشتن

اکنون که زنده‌ایم

گاهی شعری بنویسیم 

تا زنده بمانیم 

و با دست‌های فروبرده در جیب

در خیابان‌ها قدم بزنیم 

و سوت بزنیم 

و پرتقال‌های پلاستیکی را 

از درخت‌های پیر بچینیم 

و گاز بزنیم 

و دخترانِ همسایه را صدا بزنیم 

و باز شعری بنویسیم 

تا خیال کنیم که زنده می‌مانیم 

و هرگز، هرگز 

نخواهیم مُرد.