اندیشیدن به شعر

آنگاه، کارد 

با دندانِ سفیدش 

که یادگارِ کوسه‌هاست 

خندید. 

مادر پرتقال می‌بُرید 

و آفتاب، از تلویزیون 

به بیرون می‌تراوید. 

همه چیز روشن بود، 

آنقدر روشن که 

می‌رسید به سیاهی. 

پرتقال‌های رسیده 

تشنه‌ی سقوط بودند 

و لب‌های ما 

تشنه‌ی بوسه‌ای در تاریکی: 

آنجا که آب از لبه‌ی برگ 

می‌چکد 

و ردِ سفیدی بر جای می‌گذارد. 

آنقدر دوستت می‌داشتم 

که قابِ پشتِ پنجره 

در طوفان فرو می‌افتاد، 

یا برگی، در لحظه‌ی حلولِ ماه 

سقوط می‌نمود:

ما، مثلِ کشتی‌ها 

بر روی موجِ عمیقی از زمان 

می‌تابیدیم 

و گاه فکر می‌کردیم 

که این دوست داشتن باشد.