اتود

می‌خندم می‌میرم می‌خوانم 

پرواز می‌کنم 

و جنازه‌ای بزرگ 

در قبری کوچک 

راهی دریا شد 

شن شد

ساحل شد 

عبور شد 

عمارت چوبی را 

به اسب کوچک بخشید 

هنوز فرم ناقص بود

پس تکرار کرد: 

می‌خوانم می‌خندم می‌گریم

و جنازه‌ی اسبی بزرگ در دریا

پل فرشتگان شد

سید خندان شد وُ

خندید؛

اما هنوز هیچ کس

بر جنازه‌ی ما

در خاورمیانه نمی‌‌گریست

هنوز فرم ناقص بود:

خندیدم، گریستم، رفتم، خواندم،

مُردم، مُردم...