آدمهای موازی

آدم‌های موازی 

خواب‌های موازی می‌بینند 

و پنجره‌ها به روی خیابان باز می‌شود

اما آفتاب، همچنان با هرآنچه هست

نسبتی عمود و مخالف دارد، 

چنان که گویی زنان 

دشمن طبیعت‌اند و مردان

شکارچی سایه‌ها. 

هنوز نمی‌دانم چرا 

آنقدر ساده بودم، 

آنقدر که نور را به شاخه‌ها می‌سپردم 

و دانش لحظه را 

به دریاها.

 

(من در میان تلخی تاریخ آمدم، 

وقتی که ایران در خاورمیانه بود 

و نه در جایی از جهان)

 

تصویرهای موازی 

حوض‌های ماهی را 

در چارگوش ذهن 

باز می‌سازند

آنجا که هنوز 

نور بر سطح آب می‌تپد و 

جلجتا مسیری‌ست بر سطح آب و 

نه بر فراز تپه. 

 

امروز هر آن که در خیابان راه می‌رود

مسیح موعود است، 

هنوز هیچ چیز تمام نشده

و من نمی‌دانم چرا

چرا اینقدر ساده‌ام.

نور متجاوز 

از پنجره تو می‌آید 

و گویی هر آنچه هست

رو به تو دارد 

چنان که مرگ هم 

تو را به توی خودش باز می‌خواند.