اگر زمین دراز و بی‌مقصد است
چیزی از ساق‌های ما در خود دارد
و کاشی‌های بریده بریده
شمایل اندوهباری از قامت آدمی است.
ببین: برگ‌ها چقدر ساده می‌شکنند
بدون ترس. بدون رفتن.
شمایل حرکت، ناخن‌های لاک زده را در بی‌منتها تکثیر می‌کند.
آدم‌ها راه می‌روند، و راه ممتد است و شکلی از گذشته و حال را
در هم می‌آمیزد...
- ۹۹/۰۴/۱۵