یادداشتِ نیمه‌شب

وقتی مدام خودارضایی می‌کنی یعنی در حالِ سخن گفتنِ مدام با خویشتنی، و این خویشتن‌گرایی، سمی است خطرناک که آدم را بیشتر و بیشتر به درون سوق می‌دهد.

درونی که در آن هیچ چیز نیست. مثلِ یک جعبه‌ی توخالی که صرفِ بسته بودنش جذاب است و تو راجع به محتوای آن خیالبافی می‌کنی و شطحیات می‌گویی.

شطح یعنی سخنِ از خالی به خالی. و خالی‌های جهان چه جذاب است.

درون‌نگری، ختم به مالیخولیا می‌شود و سودا و هوس، هوس‌های مارگونه‌ی سبزپیکر، هوس‌های پیچک‌طورِ تو در تو. آیا «وسواس» چیزی از جنسِ همین هوس‌ها نیست؟

قرآن می‌گوید «من شر الوسواس الخناس»...

و شاید از این روست که هم‌جنس‌گرایی هم در ادیان ابراهیمی گناه است. گویی در گرایش به هم‌جنس، چیزی از «گرایش به خود» هست، و برعکس، افلاطون عشقِ به هم‌جنس را والاترین مرتبه‌ی عشق دانسته‌است...